di ako sanay sa biglaan

wait, wait, wait...medyo nadadala na ko sa music, sa comment at sa last post. nak ng... baka biglang bumalik ang sakit. laughter daw is the best medicine. kaya tatawa na lang ako. the first time i read this, nag enjoy talaga ako. sana mag enjoy rin kau!


SAPOL Ni Jarius BondocAng Pilipino STAR Ngayon 11/25/2005

KUMIRIRING ang telepono nang madaling araw....

"Hello, Master Carlos? Si Arnaldo po ito, 'yung katiwala niyo sa bahay-bakasyunan niyo."

"O, Mr. Arnaldo, ikaw pala. Ano't napatawag ka? May problema ba?

"Um, napatawag lang po ako para abisuhan kayo na namatay ang alaga niyong parrot."

"Yung parrot kong si Pikoy, patay? 'Yung nanalo sa bird show?

"Opo, Master Carlos, 'yun na nga po."

"Putris ... sayang! Ang laki pa naman ng nagastos ko sa ibong 'yon. Hay, buhay!Teka, ano nga ba ang ikinamatay niya?"

"E, kumain po kasi ng bulok na karne...."

"Bulok na karne? At sino namang salbaheng tao ang nagpakain sa kanya ng bulok na karne?"

"W-Wala po. Nanginain po siya ng karne ng isang patay na kabayo."

"Patay na kabayo? Anong patay na kabayo, Mr. Arnaldo?"

"E, 'yun pung mga thoroughbred horses niyo, Sir. Namatay po kasi lahat sila sa pagod, kahihila ng kariton ng tubig."

"Nasisiraan ka na ba ng bait? Anong kariton ng tubbbiiiiggggg?"

"Yun pong pinampatay namin ng sunog."

"Diyos ko po! Anong sunog naman 'yang pinagsasasabi mo?"

"'Yun pong halos tumupok sa bahay niyo.... Tumumba po 'yung isang nakasinding kandila, tapos nagliyab 'yung kurtina at mabilis na kumalat ang apoy...."

"Ano? Puuut.... E, may kuryente naman diyan sa bahay-bakasyunan, a. Para saan yung kandila?"

"Para sa burol po."

"Ano? Kaninong burol?

"Sa nanay n'yo po, Sir. Bigla kasi siya dumating dito nu'ng isang gabi, walang kaabi-abiso. Lampas hatinggabi na. Akala ko po magnanakaw. Binaril ko."


aw! hak..hak..hak...

----------->my secret love<-------------

i've always dreamed of perfect love
prayers are sent to God above
too bad! destiny has been tough
'cause i have waited long enough

one day i came to realize
there's that someone i think i like
can't remember how it all starts
but he's been always in my heart

when he asked me if i love him
i was shocked i can say nothing
oh shit! i even lied to him
now i’m suff’ring in what it brings

why in the hell did i say no?
that’s the moment I’ve waited long
think i’m stupid maybe I’m wrong
sayin’ i love him just in song

knew i love him but i won't show
maybe i'm afraid, he would know
cause i'm not certain, i'm not sure
if he will love me in return

i THINK i love him, no i don't!
'coz not MIND, it's the HEART that talks
but guess, i have to use them both
to lessen the aches, that's it folks

so sad you have to feel the pain
before you can have all the gains
no! i dont wanna wait in vain
someone,please...help me stop the rain




* this is my first ever post in my first ever blog. at dito nagsimula ang lahat. di po ako senti ngaun. i just love this poem. i find it beautiful. dito ako nagsimulang nainspired gumawa ng mga tula.

TRIVIA QUESTION: how many syllables are there in a line?
which line does not belong to the group?

love quotes

who should be blame when a leaf fell from a tree?









is it the wind that blew it away?










or the tree that let it go?












or is it the leaf itself which never held tight?






love can never be wrong....
sometimes you blame the situation
or even the person
but no matter who you blame
if it really wasn't meant for you...



"it just wouldn't be..."




love is like a bird.
you have to set it free
and let it fly.
if it is really for you
it will return no matter how you let it go


but if not, let it be...
maybe it's happy
finding a beautiful place to rest
on somebody else's nest. ='(


*this post is dedicated to ejhay, bulits, lukin, tito aga, erik, jhezpher and to all you guys who have loved and been hurt. peace out!

same question

sa ilan beses ko nag pagkala-kalat sa iba't-ibang blog. ilang beses ko na ring nakita ang katanungang ito:

"bkit nagbloblog ako?"

well, matagal ko na rin natanong sa sarili ko to at sa tingin ko naman nabigyan ko ng karampatang sagot ang tanong kong ito. bago pa lang ako sa blogworld (since jan 2006) pero sa konting panahong yun natutunan ko na ring mahalin ang blogosphere at ang mga tao sa likod ng mga makukulit na pangalan dito. sa dinami dami ng mga grupo dito sa web... dito ko lang naramdaman ung feeling na "you belong!"

walang halong panloloko ang mga tao dito. in short, totoo. dahil sa blog buhay mo ang sinusulat mo. hindi katulad sa mga chatrooms at iba pang mga forums. na parang wala lang magawa ang tao at ang daming manloloko. kung me taong mang nagsisinungaling sa sarili niyang blog. well, sarili niya ang higit niyang niloloko.

wala akong idea nung una kung ano ba talaga ang blog. nakita ko lang siya sa friendster, naintriga ako kaya sinubukan ko. (walang ibang nanghikayat sakin) hanggang sa natuklasan ko rin sa post ng kaibigan ko ang blogspot.

nung una ginawa ko lang siyang tambakan ng mga tula ko at mga essay na naiisip ko. nung mga panahon tinatago ko palang sa mga linya at makulay na kataga ang tunay na nararamdaman ko.

pero ngaun nasasabi ko na lahat ng gusto ko. sa blog ko, ako ang diyos at hari ng sarili kong mundo. akin ito! at kung meron kag reklamo, e di isulat mo! comment ka pagkatapos ng post ko. dito sa blog malaya ako. nailalabas ko lahat ng pautot na nagdudulot ng kabag sa tyan ko. hahahah. ^_^

at sa blog maraming akong natutunan. sa post ng iba at sa comments nila...

isa pa nakakatuwang malamang may mga taong nakakaapreciate sa mga niloloob mo..maraming salamat sa inyo...sa lahat ng mga walang sawang nakikisentimiento!

bAkit?

Sabi nila lahat ng bagay dito sa mundo may kapareha… Kung may kanan, may kaliwa, kung may itaas, may ibaba. At ang bawat isang tao raw ay nilikha para sa isa pang nilikha…

Pero bakit ganun? May makikilala tayo, may makakasama at sa ati’y maghahatid ng ligaya, panandaliang saya… Aakalain mo siya na, tapos sa bandang huli, masasaktan ka lang pala. Maiiwan kang nag-iisa.

Bakit pa kaya hinayaang kayo’y magkita pa, gayung hindi naman pala kayo ang nakatadhana. Sana hindi mo na lang siya nakilala. Sana hindi ka na lang umasa. Sana ‘di mo na lang naramdaman ang sakit, di ba?

Simple lang naman ang ibig kong sabihin…. Na sana ang makilala na lang natin ay yung talagang para naman talaga sa atin. Para wala nang masasaktan di ba? Para wala nang pusong nabibitin at nagdurusa.

Bakit ba kailangan mong mahirapan pa bago matagpuan ang tunay na ligaya? Bakit yung mahal mo, nagmamahal ng iba. Habang yung nagmamahal sayo, patuloy na umaasa. Ayaw mo man siyang saktan, pero wala kang magawa. Sapagkat may hinahanap kang mga bagay na sa kanya'y tunay namang wala.

Sa pag-ibig kasi ang daming natatanga! Marami naman dyang iba, bakit nagpupumilit sa kanya? Palaging ang tanong, "bakit siya pa?" Simple lang naman ang tanong di ba? “Bkit?” Eh bakit nga ba? Ngunit walang may alam ng sagot kundi langit at hindi syensya.

Hay, naku ang buhay talaga! Puno ng pasakit at pagdurusa. Ganun talaga, paano mo masasabing masaya ka, kung di mo naranasang maging malungkot,di ba? Huwag ka nang mag-alala sapagkat hindi ka nag-iisa. Marami kayo dyang patuloy na umaasa. Darating din ang panahon na ipagkakaloob sa’yo ng langit ang tunay na ligaya.

*fyi, post ko to dati dun sa isa ko pang blog..la lang gusto ko lang i-repost dito.

bertdey ko po ngaun!!!

dalawang dekada na ang nakakaraan.... sa kalagitnaan ng buwan ng abril, bumababa mula sa langit ang isang mapagpalang anghel. ahm. ehem. ehem.

marami nang karanasan, kasiyahan at kalungkutan... iba't ibang kaganapan. unti-unting pagmulat sa katotohan ng buhay!

paalam sa deysi...paalam as teen sa huli. ( tweenteen pa rin naman eh. eheheh) di ko man matanggap pero this is really is it! matanda na ko. waaahhh! un lang.

malugod ko pong tatanggapin at hihintayin ang regalo niyo. ahahah!

sa ngaun paalam! pasensya at hindi ako nakadalaw! bakasyon kase... sa pagbalik na lamang!

sa lunes. pagkatapos ng linggo ng pagkabuhay! naway mabago ko yaring katauhan!

malungkot pa rin ako. un lang!

nakakatakot...nakakapaso!

strike while the iron is hot! para mamolda mo sa hugis na nais mo. pero pano? natatakot akong mapaso ako. gusto ko sanang palamigin muna ang kain bago ko tuluyang isubo at kainin. pero nasa init daw ang sarap ng kape. ang daming pero..ang daming pano? magulo!

sa tingin ko tamang sabihing nasa katotohanan ang tunay na kalayaan. yes, the truth shall set you free. ang pagsasalita lamang ang makakapawi ng kahirapang nararanasan. ngunit pano ko sisimulan? pagbubunyag ng lihim na matagal nang iningatan.

madaling sabihin, mahirap gawin. mahirap para sakin. kelan ba dadating ang tamang panahon? ang tamang pagkakataon? pano ko malalamang yon na nga yun. pero sa tingin ko walang tamang panahon. ang bawat ngayon ay pagkakataon. kaya lang mahirap. magulo. natatakot ako. sa anong linya ko sisimulan ang awit ko? kakanta ako. tanong ulet. pano?

kaibigan ko siya. sasabihin ko ba? kahit alam kong may gusto siyang iba. or should i play safe? para ano? para hindi ako matalo? para walang manalo? pano ko malalaman kung tamang ituloy ko ang labang to.

if i won't take any single step, i'll be on the same place. at patuloy akong lulubog sa kinalulugmukan kong sitwasyon na naimo'y kumunoy na unti- unting sa aki'y lumalamon. hanggang sa hindi ko na kaya. hanggang sa hindi na ako makahinga.

ang gulo di ba? kung di mo naiintindihan, please...don't judge me by your ignorance!

"we always ask if there's still hope left or if there's still time. but we never realize that: HOPE only leaves when we doubt it and TIME only runs out the moment we give up."

sumapoL

*special thanks to erik for this photo

*special thanks din kay tito aga for the music
tumama ang sibat
di ako nakailag
puso'y nagmistulang
bubog na may lamat

salaming mababasag
sa naglalarong liwanag
ng di masumpungang bukas
at kahapong nakabakas
tumama ang sibat
di ako nakaiwas
singbilis ng kidlat
mistulang kuryenteng kumalat
lakas ay di masukat
sakit ay talamak
hapdi mula sa sugat
na di matagpuan ang lunas.

babala: mag-ingat kay lojika, malala na. nakakahawa...heheh, chika!

anong problema?

pagnilayan ang eksena ito :

me isang tao na may tangang isang basong puno sa tubig sa isa sa kanyang mga kamay. sa konting segundo hawak niya ito ay magaan lamang pero habang tumatagal, di man nadaragdagan ang timbang nagmimistulang bumibigat ang basong kanyang tangan. patuloy niyang hinawakan sa minutong nagdaan at nanindigan sa paghawak hanggang siya'y nangalay. oras ang binilang ngunit di siya bumitaw at nang di na niya nakayanan ang kamay niya ay bumigay na naging dahilan upang madala siya sa ospital at ang kamay ay di na mapakinabangan.














anong meron sa kwentong ito? katahangan? hindi no! subukan mong silipin ang katotohanan. baka minsan isa ka ring ganyan.

di maiiwasan ang problema sa buhay ng isang tao pero kung tutuusin at kung iisipin:

"ang problema ay nagiging problema lang kapag pinoproblema ito ng taong namomroblema nito!"

ang gulo di ba? pero totoo. minsan pati problema ng iba pinoproblema mo. hindi naman masamang tumulong at lalong hindi masamang magpatulong! ang baso mo ay di kailangang maghapong hawak mo. pwedeng ipahawak muna sa iba o ipatong muna sa mesa. di kailangang dalhin sa opisina o eskwela. bitawan mo muna saka mo balikan pag wala ka nang ginagawa. may oras para sa lahat. may oras sa para magsaya at may oras para sa problema.

lahat naman tayo may pinapasang krus sa bawat balikat. krus na may iba't ibang sukat, me iba't ibang bigat. me malaki at may maliit. pero na sa pagdadala lang yan. ikaw ang dahilan ng pagtaas at pagbaba ng timbang ng iyong pinapasan. hindi naman masamang pagpahinga minsan.

so anong problema? wala naman diba?
okie! =)

ice age 2

wala sana akong balak ipost ito sa blog kaya lang nakakahiya naman kina tito aga at kay lukin kase me link ako sa mga post nila ngaun.unfair kase madadagdagan ang hits ko dahil sa kanila tapos sila hindi. he he he

ang aga ng mga post nitong dalawang to. certified blog addicts talaga!ako, inaantok pa ko, 12 na ko nakauwi kagabi. dapat pala di na ko nagkape di tuloy agad ako makatulog. ang sakit ng ulo ko ngaun! puyat, ubo, sipon, (heartache,ay! erase pala to) , sabay sabay! lahat na!

nanood kami ng Ice Age kahapon. biglaan lang, walang balakat bigla lang nagkayayaan. kitakits daw, walang indianan..heheh, ngaun ko lang sila nakita in person. pero sa picture matagal na (nung pinanladakan nila sa blogosphere), kaya madali ko sila narecognize. at pareho pa silang nakablue. buti na nakagpalit ako. dapat sana kase blue rin suot ko.

ung movie, ok lang for me and lukin, nakakaaliw nga eh. pero si tito aga ata bitin! masama ang loob. ang igsi raw. masyado kase siyang nadala sa review na nabasa niya.kaya iniexpect niya na sobra sobra sobrang ganda. kaya yun pagkatapos, disappointed! pero maganda naman. tito aga talaga.

at bago matapos ang movie, ano raw? "sometimes you have to leave your past to have a future!" (tama ba?) aw naman. nananadya ata ang movie na ito. ang luffeet ng lesson. aw uli!sapul na sapul saming tatlo! haha..

pagkatapos ng movie, konting kwentuhan, syempre tungkol sa blogging. alangan namang tungkol sa lablayp, e wala naman kami pare pareho nun! (ano ba un? tiningnan na namin sa dictionary wala naman ah!)

hehehe. ang kulit nga ni scrat!